37.

(صرفاً جهت اطلاع:ماجرای ازدواج از پست شماره 7 شروع می شود. و ماجراهای بعد از عروسی از پست شماره 26!)

پای تلفن بلند بلند گریه کردم و تقریبا هرچیزی که میخواستم بگویم را گفتم!

و بعد هم تلفن را قطع کردم و باز نشستم به گریه کردن!

چند دقیقه ای بیشتر نگذشته بود که دیدم در خانه مان را می زنند! مادرشوهرم پشت در بود! اصلا باورم نمی شد اما رسما برای عذرخواهی آمده بود!! گفت وقتی دیدم اینطور گریه می کنی واقعا احساس کردم چرا فکر میکند که در حقش بدی کرده ام! آمده ام که همه بدیهایی که از من دیده ای را زیر پا بگذاری و من را ببخشی! بعد هم مرا بغل کرد و دوباره گفت بدیهای منو زیر پا میگذاری؟

روی دیوار پشت سرم، تابلویی از آیه قرآن بود: "و إن یکادُ.." پرسید: اون تابلوی کدام آیه ست؟ گفتم إن یکاده! گفت به همین و إن یکاد قسمت میدم که هرچی بدی از من دیدی حلال کنی!

راستش تا آن روز، دلم نمیخواست کسی از من عذر خواهی کند. تا آن روز اصلا اجازه نمی دادم کسی خودش را کوچک کند و به من بگوید مرا ببخش! اما این بار فرق می کرد! درسته که مادرشوهرم واقعا عملی غیرقابل تصور انجام داده بود که برای عذرخواهی آمده بود اما من هرگز نمیتونستم ببخشمش! باورم نمیشد که او داشت من را به قرآن قسم میداد ولی من داشتم با خودم فکر می کردم آیا میتوانم ببخشمش یا نه!! از خودم بدم میومد اما از طرفی هم به خودم حق میدادم...

بهش گفتم باشد!

ولی ته دلم چیز دیگری می گفت! :(

مادرشوهرم دوباره مرا در آغوش گرفت و رفت! برگشتم و به صحبتهای پای تلفنم فکر کردم که چقدر او را تحت تاثیر قرار داده بود! اصلا نمیتوانستم تصور کنم که کسی از فامیل تا به حال مادرشوهر مرا در مقام عذرخواهی دیده باشد. اندکی بعد رضا از راه رسید و دید من چشمانم از گریه باد کرده! گفت همین الان می روم و با مادرم صحبت می کنم! جلویش را گرفتم و ماجرا را توضیح دادم. رضا اصلا باورش نمیشد. از اینکه مادرش از کسی عذرخواهی کرده آن هم از کی؟؟ از من!

خلاصه که از آن روز روابط ما تا حدودی به شرایط حسنه تغییر کرد. مادرشوهرم انگار که دیگر حواسش بود که نباید هرچیزی را جلوی من بگوید!

اما خب! این روابط حسنه آنقدرها هم دوام نداشت! بالاخره مادرشوهر من، "مادرشوهر" من است!